Tag Archief van: Mgr. Harrie Smeets

Elk jaar zijn er families die het overkomt: Vlak voor Kerstmis, het feest van ‘vrede op aarde’, romantiek, familiale sfeer en nostalgie, sterft een dierbare en tijdens de Kerstdagen moet de uitvaart voorbereid worden, waarnaast het nieuwe, aanstormende jaar een aanvang neemt met afscheid, gemis, voortaan definitief een pijnlijk lege plaats. Het overkomt ons ditmaal als Rooms katholieke geloofsfamilie en als kathedraalparochie in de Bisschopsstad: Onze herder, geestelijke vader Harrie Smeets is ons komen te ontvallen op slechts 63-jarige leeftijd, na een dapper en diepgelovig gedragen ziekte en sterfbed. We kijken naar de lege Bisschopszetel, de cathedra, en onze gebeden worden geplengd voor de zielenrust van deze warme en menselijke persoon alsook om troost, kracht en sterkte voor zijn familie en mantelzorgers die hem liefdevol en volhardend verzorgden.

Staat u mij toe een persoonlijke noot: Wij beiden hadden contact vanaf dag 1 van zijn seminarietijd, trokken een hele periode intensief met elkaar op, deels in overlappende werkterreinen waardoor hij mijn werkaccenten goed kende. 3 ½ jaar geleden haalde hij mij naar Roermond en ik fungeerde voor hem geregeld als vraagbaak omtrent liturgische, ceremoniële en protocollaire details die hij enerzijds lichtelijk belachelijk en lachwekkend vond, maar die hij toch conform zijn rang goed gestalte wilde geven. We kruisten over bestuurlijke en organisatorische zaken soms stevig de degens en relativeerden met kwinkslagen de scherpe randjes daarvan en een regelmatig terugkerend thema was altijd zijn lichte voorkeur voor volkse kitsch, met als hoogtepunt zijn fenomenale Engelenkerststal in een kathedraal vol antiek en kunst, wat hem grinnikend deed zeggen “dat het toch prachtig is dat Gods Zoon Jezus mens wordt, geboren wordt ‘Tussen kunst en kitsch’ “, met de toevoeging dat ‘dat schoelje van volkse herders eerder te gast was dan de spuit 11 deftige 3 Koningen”.

Afgelopen woensdag ontsliep onze Bisschop, toevallig net heel even alleen gelaten en het was ook zijn wens om ‘alleen over de Grote Drempel heen te gaan zonder iemand er bij’, en het tijdstip was rond 3 uur in de middag, nota bene het stervensuur van Jezus, en 20 december is de adventsdag gedurende welke tijdens de Mis het Evangelie wordt voorgelezen van de Aankondiging van de Geboorte door de engel Gabriël, waar Maria sprak: “Zie de Dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord”, een tekst die hem tot steun was tijdens zijn bisschopsambt en tijdens zijn ziekte; het Evangelie ook van zijn bisschopswijding alsook tijdens de laatste maal in de Munsterkerk op zijn 5e ambtsjubileum 8 december, het Hoogfeest van de Onbevlekte Ontvangenis.

Zijn wapenspreuk is: “In Gods Naam mensen lief hebben”. De mens is het allerbelangrijkste schepsel op aarde, Gods liefde gaat zozeer naar mensen uit dat Hij zijn Zoon Jezus mens laat worden in de Kerstnacht. Wanneer de diaken water bij de wijn doet aan het altaar, zegt hij in stilte: “water en wijn worden één, Gij deelt ons mens-zijn en neemt ons op in Uw goddelijk leven”. En het volwassen geworden Kerstkind zegt in het Evangelie voortdurend in allerlei varianten dat Hij gediend en gezocht wil worden in liefdedienst aan kwetsbaren, eenzamen, hongerigen, dorstigen, naakten, zondaars, vluchtelingen, kortom’ in de minsten der Mijnen’ waardoor Hij van Godsdienst tevens en vooral dienst aan mensen maakt. Waar liefde heerst tussen mensen, waar mensen elkaar nabij zijn in liefde, hulp, dienstbetoon en elkaar doorheen het leven met vallen en opstaan dragen in Zijn Naam, daar is de Godmens Jezus werkelijk aanwezig. Hij, de Zoon van God, vraagt ons, hier en nu, daagt ons uit, om zelf nog meer mens te worden, dat wij menselijkheid in ons opnieuw geboren willen laten worden en of wij, door de beleving van geloof, hoop en liefde, kunnen en durven te groeien in menselijkheid naar elkaar toe. Want daar gaat Kerstmis over: God wordt mens, vrede op aarde aan de mensen van goede wil, maar herkennen wij voldoende dit hemelse geschenk, deze gave als ópgave? Spreken wij voldoende in onszelf opnieuw de zachte kracht van warme menselijke liefde aan die van God komt en die ons God-gelijkend maakt? Laten wij allen in Gods Naam mensen meer liefhebben, concreet, met daden, met de gave van heel onze persoon. Liefde: Dat toont onze goede wil, dat maakt mogelijk een betere wereld, dat betekent, ja creëert, voor ons allen: Een Zalig Kerstfeest!

Amen.