Eucharistie vieren is dank zeggen: Dank voor het vele goede en mooie dat wij uit Gods hand ontvangen. Vandaag voelt deze dankzegging enigszins dubbel, want we moeten afscheid nemen van kapelaan Marco Figliola die wij allen in ons hart gesloten hebben en dat doet verdriet. We hebben onze kapelaan met veel toewijding, grote inzet, humor, relativering, intelligentie, zijn arbeid zien verrichten. Buitengewoon plezierig in de omgang, charmant, altijd goedgehumeurd, zeer toegankelijk en geïnteresseerd deed hij zijn werk en zág hij waar gewerkt moest worden; initiatieven richting de jeugd, jonge gezinnen, misdienaars ondernam hij, maar ook aandacht voor onze ouderen kenmerkten zijn bedrijvigheid. De dekenswisseling en het jubileum van 800 jaar Munsterkerk pakte hij geweldig op. Voor de nieuwe deken, voor mij persoonlijk, is kapelaan Marco geweest een onmisbare steunpilaar, adviseur, wandelende agenda, kalender en draaiboek, “zoon” en jongere broeder tegelijk alsook een oud-leerling van wie ik zelf nog een en ander bleek te kunnen leren en wist u dat hij ook een geweldige kok, enorme gourmand en, ofschoon primair Italiaan, vooral ook een Bourgondiër blijkt te zijn met zowel een gezonde eetlust alsook de nodige levenslust. Zijn talenkennis mag er zijn: Italiaans, Spaans, Portugees, Frans, flarden Latijn, Grieks, n beetje Hebreeuws, uitstekend Nederlands en, o ja: het Limburgse dialect begon al ‘n beetje te komen, hij kan Limburgs inmiddels vloeiend… verstaan! Kortom: een man van letteren, literatuur, die terecht een studieopdracht van onze Bisschop heeft ontvangen en zich op een hoger niveau voor ons bisdom zal mogen gaan inzetten. Met verdriet laten we deze getalenteerde man naar Rome vertrekken, maar wat een voorrecht dat we hem deze jaren hier bij ons hadden en ons voordeel met hem mochten doen: We hebben dus wel degelijk redenen genoeg om God dank te zeggen, waarbij we ook heel trots zijn op zijn nieuwe taak want wij delen ’n beetje in de eer.
Maar als nu iemand niet staat te wachten op al deze complimenten, dan is dat kapelaan Marco zelf. Kapelaan Marco hebben we hier priester zien worden. Huis, haard en vaderland Italië heeft hij verlaten om bij ons het Evangelie te verkondigen en voor te leven. Nederland is het meest geseculariseerde landje op deze planeet en velen weigeren om, zoals de 2e lezing dat uitdrukt “met zachtmoedigheid het woord van God aan te nemen dat in ons werd geplant en dat de kracht bezit onze zielen te redden”…en massaal laten velen Gods wet varen om mensenwetten van modes en grillen en van “wat mén vindt” na te lopen. Maar onze kapelaan bleef met frisse moed en vindingrijk naar mensen toe gaan op zoek naar hun hart: “Luister dan naar de voorschriften en bepalingen die ik u leer en handel daarnaar, want dan zult u pas echt leven…!” Dit is wat Marco ons deze jaren heeft voorgehouden en voorgeleefd: Het is de moeite waard om bij Jezus en Zijn familie van gelovigen te horen en naar Zijn woorden te leven, de Kerk is geen instituut maar een warm thuis waar we elkaar opvangen en dragen waarbij Jezus ons steunt en ook ons doel is. Geen compromissen en slapte daarbij, maar het volle Evangelie heeft hij ons voorgehouden in goede balans als menselijke priester en als priesterlijke mens; daar valt geen scheiding in te maken: Priester in hart en nieren en niets anders. Als we kapelaan Marco Figliola vandaag uitwuiven, danken en eren, dan moeten we dat niet doen met alleen onze mooie woorden en glimlachjes, maar juist met het actief voortzetten van datgene waaraan hij werkte, wat hij ondernam, al datgene doen waartoe hij ons uitnodigde. Wij zelf als ‘uitvoerders van het woord metterdaad en niet alleen als toehoorders’. Kapelaan Marco zaaide, wij moeten dit koesteren en tot ontplooiing en rijke oogst laten ontkiemen. Pas dan zijn onze complimenten en dankwoorden geloofwaardig.
Foto: John Peters